Slow – doe eens rustig aan Carl Honore

Door Erno en Maurits zag ik dat er weer een aantal nieuwe TED films online stonden. Dus weer op zoek naar interessante, indrukwekkende en inspirerende presentaties.

Zo kwam ik op dit filmpje van Carl Honore. Eigenlijk is dit helemaal geen filmpje van 2007 maar het wordt wel nu op hun site vermeld.



Het is een eigenaardige presentatie. Zelf voel ik helemaal met hem mee dat rustig aan veel meer inzicht geeft. Je werkt gaat beter. Het resultaat is beter. Hij spreekt over de ‘slow’ revolutie die zich langzaam in Europa voltrekt. Waarbij een aantal van de initiatieven uit Italie komt. Zoals ‘Slow Food’, waarbij de bereiding en het nuttigen van een maaltijd weer tijd en aandacht krijgt. TV uit, samen gezellig eten.

Zelf kwam hij op een bepaald moment in een vliegtuig tot de conclusie dat hij volledig verkeerd bezig was. Hij zag een boek dat het verhaaltje voorlezen nog verder versnelde. Eerst dacht hij dat boek moet ik hebben en niet veel later realiseerde hij zich ‘wat ben ik aan het doen’. Het enige rust moment wat hij ’s avond had, de enige ‘quality time’ met zijn kinderen wilde hij nu nog verder indammen, nog sneller, nog korter? Nee dus. Dat was het moment van verandering voor hem zegt hij. Daar schreef hij ook een boek over ‘less is more’ en ‘slower is better’, ‘Slow: een wereldwijde revolutie‘.

Wat ik niet begrijp in deze presentatie is dat zijn houding en verhaal lang niet altijd rust uitstraalt. Hij gaat vaak op boek-toer. Is dan druk in de weer om veel presentaties te geven. Zijn presentaties gaan ook erg snel. Nu heb ik daar geen moeite mee, sterker nog, ik vind het wel prettig, maar slow? dat is wat anders volgens mij.

Het is iets waar ik zelf ook tegen aan loop. Afgelopen week vertelde ik mijn verhaal nog aan de leraar van mijn dochter. Eens per 2 jaar is er een huisbezoek en dat was voor Jillian nu. Dus maandagavond zaten we te praten en het ging onder andere over mijn nieuwe levensstijl.

En het begint zo:

Oktober 2004 zat ik bij de klassikale ouderavond van onze zoon. Dat zijn dingen die ik toch wel wil meemaken. Enigszins weten wat er het komend jaar gaat gebeuren op school. Zeker omdat onze zoon de oudste is, is het goed dit te horen. Tijdens het verhaal van de juf realiseerde ik me dat dit de eerste keer was dat ik zijn juf zag. Daar schrok ik van. Dus tijdens de klassikale ouderavond heb ik een beslissing genomen; ‘We gaan het anders doen’.

Op dat moment had ik een werkgever die moeite had met flexibele werktijden. Je moest er gewoon om 08:00u zijn. Het maakte niet hoeveel uren je draaide, 08:00u is 08:00u. Je hebt als manager een voorbeeld functie, dus jij begint op tijd. Nou als ik niet ten minste een keer per week de kinderen naar school kan brengen door wat later te beginnen dan moet het maar anders. Ik ga een dag minder werken.

Zo gezegd zo gedaan. Vanaf januari 2005 ging ik 32 uur per week werken. En ook al zou dit van invloed kunnen zijn op mijn carriere het maakte mij niet uit. Minder geld? Nou en. Het was tijd voor de aandacht aan de kinderen. Ze zitten nu nog op de basisschool. Straks gaan ze allebei naar de middelbare school en willen ze waarschijnlijk niet meer zo met mij van doen hebben. Dan zien we wel weer. Nu genieten, meebeleven.

Door een dag minder op je werk en mijn drive om toch veel nieuwe dingen te realiseren in mijn werk ging ik nog efficienter om met mijn tijd om bij mijn werkgever. Regelmatig werkte ik die dag thuis ook nog wel aan een aantal projecten. Gewoon op het moment dat de kinderen naar school waren. De tijd met de kinderen geeft nieuwe energie. Na het meelezen op school bij de kinderen die al begonnen met AVI lezen, fietste ik gelukkiger naar huis.

Zo langzaam aan ontwikkelde zich een steeds sterker gevoel ik wil het nog meer anders. Meer van mijzelf. Meer de energie die ik erin stop ook weer terugkrijgen en niet alleen een maandelijkse overschrijving van mijn loon (dit is natuurlijk wat te zwart/wit). Dus december 2006 had ik stiekem een beslissing genomen. Ik ging er mee aan de slag. Er kwam een streep in de agenda voor 2006, dan stop ik met het werken voor mijn werkgever. Deze streep stond op 1 september.

In april 2006 trok ik, na veelvuldige discussie thuis, de stoute schoenen aan. Ik ging het gesprek aan met mijn werkgever: “Ik ga stoppen met mijn baan”. Graag wilde ik nog 2 projecten afronden die ik gestart was en ik wilde een goede opvolging. Dus ik stelde 1 september voor. Na overleg kwamen we uit op 1 oktober. Dus dat was de datum voor het nieuwe begin.

Nu werk ik al een aantal jaren in de marketing en verkoop. Ieder jaar een begroting maken van de kosten en omzet. Plannen geschreven. Van resultaat terug gerekend naar hoeveel orders, hoeveel offertes, hoeveel afspraken er gepland moeten worden voor het komende jaar. Dat wilde ik niet meer. Mijn collega’s konden het maar niet geloven. “Wat ga je dan doen 1 oktober”, “Ik weet het niet” zei ik dan. Nee, dat kon niet. Ik had toch een plan, al klanten? Nee dus.

1 oktober 2006 een nieuw begin. Zonder plan. Niet helemaal waar. Ik wilde in ieder geval gaan doen waar ik plezier in heb. Bloggen maakte daar deel van uit. Thuis werken ook. Zonder personeel, dat ook. De komende tijd even helemaal alleen.
Rust.

Nu we een half jaar onderweg zijn voel ik me goed. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten. Momenten waarop je denkt Waarom?

Het is heerlijk om voor jezelf te werken, je eigen keuzes, je eigen fouten.
Het ontwikkelen van mijn eigen netwerk, niet meer namens mijn werkgever. Het helpen van mensen. Gewoon omdat het leuk is. Niet omdat er een product of dienst achter zit. Ook al is het ideeel.

Maar met het uitbreiden van mijn netwerk bieden zich ook meer kansen aan. Tijd weer om keuzes te maken wat ik wel en niet wil doen. Ik ben er nog niet klaar voor. Maar we gaan het proberen. Het bouwen aan Blogads is erg leuk. Telkens nieuwe uitdagingen, en nieuwe projecten. En dat met mijn passie voor het bloggen en (online) netwerken.

Omdat ik het leuk vind gaat er weer steeds meer tijd inzitten en stel ik mezelf en anderen wel eens teleur. Een afspraak die ik niet na kom. Een artikeltje dat al lang in mijn hoofd zit maar niet op het blog komt.

Dus tja, slow is goed. Je leeft bewuster. Je ziet meer. Maar het gaat niet van zelf. Het kost ook echt energie.
Als je me hierover iets wilt vragen…..

Door Erno Hannink

Erno is de businesscoach die ondernemers helpt om de lange termijn doelen sneller te realiseren. Ondernemers die het beter willen doen voor de planeet, maatschappij en zichzelf. Met zijn ondersteuning en tips helpt hij je dagelijkse doelen te kiezen zodat je de lange termijn doelen eindelijk gaat realiseren. Test zijn coaching een week lang gratis uit met deze code ERNOHANNINKWEEK op dit platform -> ga naar coach.me. Sluit je aan bij de community van ondernemers die iets bijzonders doen.